موسيقي ايرانی گنجينه پر بار و غني از نغمه هاي گوش نواز، ملودي هاي سحر انگيز، ترانه هاي پر معنا و روح پرور است، اما اين هنر با همه  گستره  پهناورش و غناي اعجاب انگيز و همه  وابستگي اش به عمق و جوهر فرهنگ ايراني و ارتباط روحي و عاطفي اش با مردم اين سرزمين، و تاريخي كه به هزاران سال پيش ميرسد، در جهان غرب به عنوان يك سبک موسيقي بين المللي و پتانسیلی برای تبادل فرهنگي شناخته نشده است. موسيقي ایرانی، در مواجهه با موسيقي علمي و آكادميك و يا موسيقي كلاسيك غربي، هنري مهجور و دور افتاده مانده است. ما تنها توانسته ايم در كنسرت هايي آموزشي و محدود، گوشه هايي از اين موسيقي پر بار و پر زمينه را به گوش مخاطباني اندك برسانيم.

در تبادل فرهنگي بين شرق  و غرب، موسيقي ما از موسيقي هند و ژاپن، از ريتم هاي افريقايي و موسيقي و رقص هاي امريكاي لاتين عقب مانده است. چه چيزي باعث شده كه ما نتوانيم در اين حيطه ي وسيع از هنر، از موسيقي خود براي يك تبادل هنري بهره ببريم؟ اين موضوع يك مناظره شد بين لوريس چكناواريان، آهنگساز، موسيقيدان و رهبر اركستر ارمني الاصل ايراني و فريدون ناصري ، موسيقي شناس و رهبر اركستر سمفونيك تهران.

آيا گنجينه ي موسيقي ايران، متشكل از موسيقي محلي و بومي، موسيقي سنتي و رديفي اين گنجايش را دارد كه در سطح بين المللي و جهاني، با زبان موسيقي علمي و آكادميك طرح و اجرا شود و فقط به عنوان هنري شرقي و حاشيهاي به آن نگاه نشود؟

لوريس چكناواريان: ما نوعي موسيقي داريم كه بومي است و بين مردم و در روستاها و نقاط مختلف اين سرزمين جريان دارد. اين موسيقي سينه به سينه انتقال مي يابد. به مراسمي خاص، چون عروسي، ختنه سوران، تولد و جشنها وابسته است و جنبه ي علمي ندارد. در تاريخ موسيقي، هنرمنداني چون بلابارتوك و كوميتاس در كشورهاي خود، اين نوع موسيقي را نتنويسي و ثبت كرده اند و ما تا كنون چنين نكرده ايم.

نوع دوم موسيقي دستگاهي، رديفي يا سنتي ماست كه بسيار هم والاست. همان قدر والا و گسترده كه موسيقي علمي غربي. استادي در آن به سال ها تمرين و ممارست نياز دارد.