استفاده از سيستم پشتيباني تصميم گيري (DSS) فرايند تصميم گيري را به تاخير مي اندازد و كاربر را ملزم به پرداخت هزينه ي بكارگيري سيستم مي نمايد. پيكربندي هاي موجود سيستم هاي پشتيباني تصميم گيري، سودآوري سيستم پشتيباني تصميم گيري (DSS) را ضمانت نمي كنند. اگر DSS پيام هايي را بوجود مي اورد كه تصميم گيرنده مي تواند پيش بيني را انجام دهند، ‌ازاينرو هزينه و زمان انتظار به سبب بكارگيري DSS موجه نخواهد بود. اين مقاله يك سيستم پشتيباني تصميم گيري مجهز به يك مدل مبتني بر دانش را مطرح مي سازد كه به تصميم گيرنده قبل از بكارگيري DSS مي گويد كه آيا بكارگيري DSS مقرون به صرفه است يا خير؛ اگر بكارگيري DSS سودآور نباشد،‌ درنتيجه تصميم گيرنده بايستي تصميم گيري را بر مبناي قضاوت ذهني مديريت محض قرار دهد. مقاله حاضر از يك نمونه عددي براي توضيح كاركرد DSS پيشنهادي استفاده كرده است.

مقدمه

عليرغم توسعه ي ابعاد معنايي و كارامدي سيستم هاي پشتيباني تصميم گيري (DSS)، علاوه بر پيشرفت هاي فناورانه در زمينه سخت افزار و نرم افزار كامپيوتر، تركيب بندي هاي موجود اين سيستم ها در پشتيباني از كاربرد مقرون به صرفه آنها ناكام مانده اند. در پي ديدگاه اوليه ي گوري و اسكات مورتون (1971) درمورد يك DSS،‌ ابعاد تكنولوژيكي DSS بطور مستمر بهبود يافته اند. مسيرهاي عمده ي اين پيشرفت DSS را به روش محاسبه اي در برنامه هاي كاربردي داده پردازي الكترونيكي (EDP) (Alter, 1980)، رويكرد مبتني بر دانش يا پردازش نمادين سيستم هاي خبره (Bonczek et al., 1980)، و معماري سيستم و فرايند توسعه (Keen, 1980; O’Keefe, 1986) مرتبط مي سازد.